داستان اعتراف آنها

اعتراف کردند، در یک دادگاه اسلامی در مقابل یک قاضی عادل، در یک جامعه کاملاً آزاد، که دانستن حق مردم است، روبروی میلیونها جفت چشم که برای حقشان یعنی دانستن به صفحه جعبه جادو خیره شد بودند، اما چیزها شیندند که گوش هایشان سوت کشید و متحیر شدند، و در حالت تحیر به پشت بام ها پناه بردند و الله ی را که اکبر بود فریاد زدند و از او پرسیدند، آیا این باز جادوی دیگر از جعبه جادوی ملی بود یا از کرامات مردی بود که بشقابش همیشه سر سفره بود ولی خود غایب بود، غایب بود چون باید همپای مرید خود، مرد هاله به سر به مدیریت جهان می پرداخت. حالا من نمی دانم جادو بود یا معجزه، ولی دوست دارم داستان اعترافات شبیه حکایت زیر باشد:

در دوران مسیحی شدن ژاپن، سامورائی ها یک مبلغ مسیحی را دستگیر کردند.

یکی از جنگجویان گفت: «اگر می خواهی زنده بمانی، فردا صبح باید تمثال مسیح را جلوی چشم ما لگد کوب کنی.»

مبلغ، بدون هیچ تردیدی در قلبش خوابید. هرگز آن توهین را روا نمی داشت، و بنابراین خود را برای شهادت آماده کرد.

نیمه شب از خواب بیدار شد، از روی تختش برخاست و ناگهان پایش را روی بدن کسی گذاشت که روی زمین خوابیده بود. نگاه کرد و نزدیگ بود بی هوش شود: خود عیسا مسیح روی زمین خوابیده بود!

مسیح گفت: «اکنون که پایت را روی خود من گذاشتی، فردا هم تمثال مرا لگدکوب کن. جنگ برای یک آرمان، بسیار مهم تر از دادن یک قربانی است.»

حکایت زیبایی است، اما آیا آخر داستان ما نیز اینگونه است؟ نه من نمی دانم، من هیچ نمی دانم، چون دانستن حق من است!.

از خیلی روزها پیش می خواستم این داستان را بنویسم، ولی نمی دانم نشد. تا اینکه شنیدم مردی که دوستش داشتم، شاید دوستش دارم، به امید اینکه دوستش خواهم داشت بعد از روزها آزاد شد، یک معمار یک طراح یک پدر و یک ….  ولی افسوس نمی توانم بنویسم یک قهرمان، چونکه قهرمان من قهرمانی دیگر گونه است، قهرمانی که بتواند ….

روزی مردی جوان نزد شیوانا، استاد معرفت آمد و از او خواست تا راز معرفت را برایش بازگو کند. شیوانا در جمع مریدانش مشغول تدریس بود. به خاطر وجود مرد جوان درس را قطع کرد و از یارانش خواست تا قاشقی چوبی و تخت را همراه ظرفی روغن مایع برای او بیاورند. سپس قاشق را به دست مرد داد و آن را از روغن پر کرد و از مرد خواست در مدرسه و باغ مدرسه حرکت کند و هر آن چه می بیند را به خاطر بسپارد و دوباره نزد آن ها برگردد. فقط باید مواظب باشد که حتی یک قطره روغن نیز روی زمین نریزد که در غیر این صورت از معرفت و راز معرفت دیگر خبری نخواهد بود. مرد جوان قاشق را با دقت و تمرکز زیاد در دست گرفت و با قدم های آهسته و دقیق در حالی که یک لحظه نگاهش را از قاشق بر نمی داشت ساختمان مدرسه را دور زد و بعد از عبور از تمام معابر باغ دوباره به جمع شیوانا و شاگردانش بازگشت. شیوانا نگاهی به قاشق روغن انداخت و دید که صحیح و سالم است. آن گاه از مرد جوان پرسید: خوب! اکنون برای حاضرین تعریف کن که از ساختمان مدرسه و باغ چه دیدی؟! مرد جوان مات و متحیر به جمع خیره شد و با شرمندگی اعتراف کرد که در تمام طول مسیر حواسش به قاشق و روغن آن بوده است و اصلا به شکل ساختمان و باغ دقت نکرده است. شیوانا دوباره همان قاشق را از روغن پر کرد و از او خواست دوباره همان تمرین را تکرار کند. این بار مرد جوان مات و مبهوت به زیبایی و سادگی در و دیوار مدرسه خیره شد و بی توجه به اینکه روغن از قاشق ریخته است، تمام زوایای باغ را با دقت تماشا کرد. وقتی نزد شیوانا و جمع برگشت، با شرمندگی متوجه شد که هیچ روغنی در قاشق نمانده است و قاشق خالی است. با اعتراض به شیوانا گفت که می تواند دقیق و روشن تمام زوایای مدرسه و باغ را برای جمع تشریح کند. اما شیوانا تبسمی کرد و گفت: شرح زیبایی ها باید با ریخته نشدن روغن از قاشق همراه می شد. تو راز معرفت را پرسیدی و اکنون باید خودت آن را دریافته باشی! راز معرفت یعنی زندگی در این دنیا و مشاهده و استفاده و حظ بردن از تمام زیبایی های آن بدون این که حتی قطره ای از روغن صداقت و پاکدامنی و خلوص و صفای باطنی خود را در این مسیر از دست بدهی. این دو با هم عجین هستند و بدون داشتن همزمان این دو هرگز نمی توانی راز معرفت را دریابی!

 

روزي اسب كشاورزي داخل چاه افتاد . حيوان بيچاره ساعت ها به طور ترحم انگيزي ناله مي كرد
بالاخره كشاورز فكري به ذهنش رسيد . او پيش خود فكر كرد كه اسب خيلي پير شده و چاه هم در هر صورت بايد پر شود . او همسايه ها را صدا زد و از آنها درخواست كمك كرد . آن ها با بيل در چاه سنگ و گل ريختند.اسب ابتدا كمي ناله كرد ، اما پس از مدتي ساكت شد و اين سكوت او به شدت همه را متعجب كرد . آنها باز هم روي او گل ريختند . كشاورز نگاهي به داخل چاه انداخت و ناگهان صحنه اي ديد كه او را به شدت متحير كردبا هر تكه گل كه روي سر اسب ريخته مي شد اسب تكاني به خود مي داد ، گل را پا يين مي ريخت و يك قدم بالا مي آمد همين طور كه روي او گل مي ريختند ناگهان اسب به لبه چاه رسيد و بيرون آمد

زندگي در حال ريختن گل و لاي برروي شماست . تنها راه رهايي اين است كه آنها را كنار بزنيد و يك قدم بالا بياييد. هريك از مشكلات ما به منزله سنگي است كه مي توانيم از آن به عنوان پله اي براي بالا آمدن استفاده كنيم با اين روش مي توانيم از درون عميقترين چاه ها بيرون بياييم

از گابریل گارسیا ماکز

 در 15 سالگی آموختم كه مادران از همه بهتر می دانند ، و گاهی اوقات پدران هم.

در 20 سالگی یاد گرفتم كه كار خلاف فایده ای ندارد ، حتی اگر با مهارت انجام شود.

در 25 سالگی دانستم كه یك نوزاد ، مادر را از داشتن یك روز هشت ساعته و پدر را از داشتن یك شب هشت ساعته ، محروم می كند.

در 30 سالگی پی بردم كه قدرت ، جاذبه مرد است و جاذبه ، قدرت زن.

در 35 سالگی متوجه شدم كه آینده چیزی نیست كه انسان به ارث ببرد ؛ بلكه چیزی است كه خود آن را می سازد.

در 40 سالگی آموختم كه رمز خوشبخت زیستن ، در آن نیست كه كاری را كه دوست داریم انجام دهیم ؛ بلكه در این است كه كاری را كه انجام می دهیم دوست داشته باشیم.

در 45 سالگی یاد گرفتم كه 10 درصد از زندگی چیزهایی است كه برای انسان اتفاق می افتد و 90 درصد آن است كه چگونه نسبت به آن واكنش نشان می دهند.

در 50 سالگی پی بردم كه كتاب بهترین دوست انسان و پیروی كوركورانه بدترین دشمن وی است.

در 55 سالگی پی بردم كه تصمیمات كوچك را باید با مغز گرفت و تصمیمات بزرگ را با قلب.

در 60 سالگی متوجه شدم كه بدون عشق می توان ایثار كرد اما بدون ایثار هرگز نمی توان عشق ورزید.

در 65 سالگی آموختم كه انسان برای لذت بردن از عمری دراز ، باید بعد از خوردن آنچه لازم است ، آنچه را كه میل دارد نیز بخورد.

در 70 سالگی یاد گرفتم كه زندگی مساله در اختیار داشتن كارتهای خوب نیست ؛ بلكه خوب بازی كردن با كارتهای بد است.

در 75 سالگی دانستم كه انسان تا وقتی فكر می كند نارس است ، به رشد و كمال خود ادامه می دهد و به محض آنكه گمان كرد رسیده شده است ، دچار آفت می شود.

در 80 سالگی پی بردم كه دوست داشتن و مورد محبت قرار گرفتن بزرگترین لذت دنیا است .

در 85 سالگی دریافتم كه همانا زندگی زیباست.

 

در يكي از روزهاي آخر تابستان ،  شاخه اي مغرورانه و با تمام قدرت خودش را تکاند و به دنبال آن  برگ هاي ضعيف و کم طاقت جدا شدند و آرام بر روي زمين افتادند.شاخه چندين بار اين کار را  با غرور خاصي تکرار کرد تا اينکه تمام برگ ها جدا شدند و شاخه از کارش بسيار لذت مي برد.برگي سبز و درشت و زيبا به انتهاي شاخه محکم چسبيده بود و همچنان در مقابل افتادن مقاومت مي کرد. باغبان تبر به دست داخل باغ در حال گشت و گذار بود و به هر شاخه ي خشکي که مي رسيد آن را از بيخ جدا مي کرد و با خود مي برد. وقي باغبان چشمش به آن شاخه افتاد با ديدن تنها برگ آن از قطع کردنش صرف نظر کرد . بعد از رفتن باغبان مشاجره بين شاخه و برگ بالا گرفت و بالاخره دوباره شاخه مغرورانه و با تمام قدرت چندين و چند بار خودش را تکاند تا اينکه به ناچار برگ با تمام مقاومتي که داشت از شاخه جدا شد و بر روي زمين افتاد باغبان در راه بازگشت وقتي چشمش به آن شاخه افتاد بي درنگ آن شاخه را از بيخ قطع کرد. شاخه بدون آنکه مجال اعتراض داشته باشد بر روي زمين افتاد .ناگهان صداي برگ را شنيد که مي گفت: اگر چه به خيالت زندگي ناچيزم در دست تو بود ولي همين خيال واهي پرده اي بود بر چشمان واقع نگرت که فراموش کني نشانه ي حياتت من بودم.

مدونين نشانه حيات ما خيلي چيزهايي است كه بنظر ما تاچيزند ولي وقتي از دستشون ميديم در واقع گوشه اي از حياتمون را نابود كرديم .

 

 

افزایش و فقط افزایش

ظرفیت هارد دیسک با سرعت بسیار خوبی هر روز افزایش پیدا می کند، رم ها نیز این روزها از لحاظ افزایش سایز دارند هر روز بیشتر و بیشتر می شوند و به حد قابل قبولی می رسند و CPU ها نیز همینطور.

اما در این میان و با رشد قابل قبول سخت افزار از لحاظ حجم و سرعت، نرم افزار به کدام سو  می رود.  آیا این رشد به نفع توسعه دهندگان
نرم افزار است یا نه؟ به نظر شخصی من این روند برای نرم افزار زیاد مفید نیست، این را می توان در نیازمندیهای سخت افزاری برای نصب نرم افزار بر روی سیستم هایتان مشاهده کنید، نیازمندیهای سخت افزاری از یک نسخه به نسخه بعدی تفاوتهای بسیار می کند ولی از لحاظ کارائی و  خصوصیات جدید در نسخه جدید آیا تغییرات در این سطح است؟ اگر دنیای سخت افزار شتاب کمتری نسبت به وضعیت فعلی داشت آیا نرم افزارهای که توسعه داده می شد با نرم افزارهای موجود ا ز لحاظ کارائی و حجم تفاوتی بسیار می کرد؟ پاسخ من نه است، پاسخ شما چیست؟

شاید دیگر با وجود منابع بزرگ و زیاد، دیگر خبری از برنامه نویسان و توسعه دهندگان بزرگ نباشد، شاید دیگر تعریف الگوریتم های کارا تغییر کند و امکان دارد هر چیز دیگری  تغییر کند. شاید روزی، محدودیتهای مانند محدودیت حافظه و منابع مانند روزهای اول دنیای نرم افزار فقط در حد یک افسانه باشد.

نبرد رنگ ها

چشم
هایم را می بندم، و به گذشته برمی گردم. به گذشته ای دور بسیار دور زمانیکه یک بچه
بودم و دستان خدا در دستان من بود و باهم در باغی سبز قدم برمی داشتیم. و خدا سبز
بودن را برای من معنا می کرد و از رنگ سبز و مردان سبز می گفت. او می گفت و مرا در
اعجاب رنگ سبز غرق می کرد. ولی سبز یعنی چه؟ من چیزی بخاطر ندارم از آن سخنان سحر
انگیز. چشمهایت را ببند شاید در خاطر تو آن سخنان مانده باشد.

ولی
همه بازی این نبود، آیا بخاطر می آوری انتهای آن باغ را. انتهای آن باغ سبز، نوری
سرخ رنگ بود و خدا آن را میوه ممنوعه این باغ می نامد. میوه ممنوعه آن باغ به رنگ
سرخ بود، رنگ سرخ آتش. آتشی که وقت خواست عشق خود را به تصویر بکشد، به سفالخانه
خود راه نداد. و مرا تنها با گل سرشت و دانه ای در درون من قرار داد تا به رنگ سبز
درآیم.  و گفت یادت باشد که رنگ سبز و سرخ در
مقابل هم هستند.

من قد
کشیدم و بزرگ شدم و همینطوریکه روزی دست مادر خود را رها گردم و گم شدم دستان خدا
را رها کردم و باز گم شدم. ولی باز این روزها به هر جا می نگریستم، نشانه ای از
رنگ سبز می دیدم، دانه ای که خداوند در درونمان قرار داده بود باز می خواست جوانه
بزند، چونکه می خواستیم جوانه بزند تا شاید بتوانیم سبز بودن را بار دیگر به تصویر
بکشیم. ولی افسوس باز رنگ سرخ در برابر سبزی مردم بود، رنگ سرخ آتش. ابلیس بار
دیگر می خواست این میوه ممنوعه را به دست برده ای دهد تا باغ سبز را به تسخیر خود
در آورد، تسخیر باغ سبزی به وسعت ملت ما. ابلیس همسان خود را یافت بود، کسی که می
توانست آتش سرخ را در دستان خود بگیرد و باغ سبز را به آتش بکشد و ما را به هبوط
دیگر دچار کند. همسان ابلیس را در انتهای باغ می دیدم که آتش سرخ را در بالای سرش
به گردش در می آورد و به سوی سبزی ما حرکت می کرد، او نزدیگ و نزدیگ تر می شد و
خود جزی از سرخی آتش می شد، چشم هایم را می بندم، بگو که هنوز سبز هستیم و سبز می
مانیم.

باز
بخاطر می آورم، ظهر یک روز عجیب را،  روزی
که شهر حالی دیگر می گرفت، روزی که شهری می خروشد و ناله سر می داد، اما برای چه
کسی و برای چه چیز.  کودک بودم ولی در درون
من نیز آشوبی برپا بود به سان شهرم. بی اختیار به دنبال دیگران گام برمی داشتم گام
به گام آنها می رفتم،  به میدانی بزرگ می
رسم خیمه ها گسترده اند، ولی باز آنجا نبردی بین رنگ ها است. خیمه های سرخ رنگ،
خیمه های سبز رنگ.خدایا اینان کیستند که مردم اینچنین برای آنها اشک می ریزند؟ سر
فرود آورد و در گوشم نجوا کرد: این نبرد حق و باطل است، نبرد سبز و سرخ. نبرد مردی
سبز به سان عیسی، به سان عیسی که عشق را زیست او نیز آزادگی را زیست. لشگر سبز به
نبرد لشگرسرخ رفت، لشگر سرخ، لشگرسبز را به تسخیر در آورد. ولی اینگونه نبود
لشگرسبز موجی سبز را برای همیشه تاریخ بنیان نهاد.  آری من آن موج سبز را این روزها باز می بینم، مردمانی
از جنس رنگ سبز به هر سو که می نگری به سوی سبز زیستن گام برمی دارند، من نیز گام
به گام آنها، اما نه بی اختیار چون کودکیم. اما باز لشگر سرخ در برابرمان هست، حریص
تر از لشگر سرخ آن ظهر، شاید باز لشگر سرخ مردان سبز را از لب تیغ بگذاراند ولی ما
باز میدانیم که این موج سبز خواهد ماند برای همیشه تاریخ. پس سبز بودیم، سبز هستیم
و سبز خواهیم ماند.

میندیش که دیگران ، تو را به آرمانت خواهند
رساند .

برای رئیس دولت مهرورز، شیخ اصلاحات، نخست وزیر جنگ و هر کس که خواهد آمد

رهبران فرزانه ی پیشین،

دلیل موفقیت خود را در مردم می دیدند

و دلیل شکست خود را در خود.

راستی را در مردم می دیدند و کژی را در خود.

از این رو، حتا با رنج یک تن،

گناه از خویش می دیدند و خود را در کنار می نهادند.

ولی امروز به یقین این گونه نیست.

امروز، رهبران کارشان را در نهان می کنند،

و گناه بر مردم بی خبر می نهند.

مشکلات را فزونی می دهند،

و مردمان که توان رویارویی با این دشواری را ندارند،

مجازات می کنند.

آنان را به بالاترین مرتبه زیر فشار می گذارند،

و آنان که تابش را ندارند، هلاک می شوند.

وقتی مردم دریابند که توان کافی ندارند، ظاهر سازی کنند.

و دم که گاه چنین دو رویی و تظاهر است،

چه گونه رهبران و مردم با هم بسازند؟

توان که نباشد، نیرنگ به کار رود.

آگاهی که نباشد، فریب به کار رود.

مواد اولیه زندگانی نباشد، دزدی به کار رود.

ولی عامل اصلی در این دزدی و دروغ گویی کیست؟ (لطفاً جواب دهید)

منبع: این کتاب بی فایده است (آموزه های جوانگ زه)

یادآوری

سلام به همه دوستان، البته نمی دانم که کسی دیگر به این مکان متروکه سر می زند یا نه. ولی من می نویسم که حداقل به خودم یادآوری کنم که باید دوباره اینجا بنویسم البته به شرطی که حداقل مطلبی که نوشته می شود خودم را به عنوان یک خواننده راضی کند. توی این مدت مطالب ناتمام زیادی نوشتم چون هیچ کدام برای خودم ارضاء کننده نبود پس همینطور ناتمام مانده اند. شاید بزودی دوباره شروع کنم، یا شاید بعد از اتمام سربازی یا ….(بعضی از دوستان با توجه به یکی از پست های قبلی فکر می کنند خدمت سربازی من توی تهران هست. اما من دوباره به شهرمان تبریز برگشتم. پلیس فرودگاه تبریز، اگر گذرتان به فرودگاه تبریز افتاد من در خدمتتان هستم. )

دوستان که می خواهند بحث Unit Testing را دنبال کنند، می توانند به وبلاگ آقای وحید نصیری با عنوان تازه های برنامه نویسی مراجعه کنند. مطالعه این منبع را برای آشنایی با موضوعات روز برنامه نویسی به همه دوستان توصیه می کنم.

روضه ای برای وارث آدم

… شب عاشورا بود شهر یکپارچه روضه بود وخانه یکپارچه سکوت و درد…

گفتم در این تنهایی درد و این شب سوگ، بنشینم و با خود سوگواری کنم، مگر نمی شود تنها عزاداری کرد؟ نشستم و روضه ای برای دل خویش نوشتم:

… پیش چشمم را پرده ای از اشک پوشیده است.

در میان هیاهوی مکرر و خاطره انگیز دجله و فرات، این دو خصم خویشاوندی که هفت هزار سال، گام به گام با تاریخ همسفرند، غریو و غوغای تازه ای برپا است:

صحرای سوزانی را می نگرم، با آسمانی به رنگ شرم، و خورشیدی کبود و گدازان، و هوایی آتش ریز، و دریای رملی که افق در افق گسترده است، و جویباری کف آلود از خون تازه ای که می جوشد و گام به گام، همسفر فرات زلال است.

می ترسم در سیمای بزرگ و نیرومند او بنگرم، او که قربانی این همه زشتی و جهلاست.به پاهایش می نگرم که همچنان استوار و صبور ایستاده و این تن صدها ضربه را بپاداشته است

و شمشیرها از همه سو برکشیده، و تیرها از همه جا رها، و خیمه ها آتش زده و رجاله در اندیشه غارت، و کینه ها زبانه کشیده و دشمن همه جا در کمین، و دوست بازیچه دشمن و هوا تفتیده و غربت سنگین و دشمن شوره زاری بی حاصل و شن ها داغ و تشنگی جان گزا و دجله سیاه، هار و حمله ور و فرات سرخ، مرز کین و مرگ در اشغال «خصومت جاری» و …

می ترسم در سیمای بزرگ و نیرومند او بنگرم، او که قربانی این همه زشتی و جهل است.

به پاهایش می نگرم که همچنان استوار و صبور ایستاده و این تن صدها ضربه را بپاداشته است.

ترسان و مرتعش از هیجان، نگاهم را بر روی چکمه ها و دامن ردایش بالا می برم:

اینک دو دست فرو افتاده اش،

دستی بر شمشیری که به نشانه شکست انسان، فرو می افتد، اما پنجه های خشمگینش، با تعصبی بی حاصل می کوشد،تا هنوز هم نگاهش دارد

جای انگشتان خونین بر قبضه شمشیری که دیگر …

… افتاد!

و دست دیگرش، همچنان بلاتکلیف.

نگاهم را بالاتر میکشانم:

از روزنه های زره خون بیرون می زند و بخار غلیظی که خورشید صحرا میمکد تا هر روز، صبح و شام، به انسان نشان دهد و جهان را خبر کند.

نگاهم را بالاتر میکشانم:

گردنی که، همچون قله حرا، از کوهی روییده و ضربات بی امان همه تاریخ بر آن فرود آمده است. به سختی هولناکی کوفته و مجروح است، اما خم نشده است.

نگاهم را از رشته های خونی که بر آن جاری است باز هم بالاتر می کشانم:

ناگهان چتری از دود و بخار! همچون توده انبوه خاکستری که از یک انفجار در فضا میماند و …

دیگر هیچ !

پنجه ای قلبم را وحشیانه در مشت میفشرد، دندان هایی به غیظ در جگرم فرو میرود، دود داغ و سوزنده ای از اعماق درونم بر سرم بالا می آید و چشمانم را می سوزاند، شرم و شکنجه سخت آزارم می دهد، که:

«هستم»، که «زندگی می کنم».

این همه «بیچاره بودن» و بار «بودن» این همه سنگین!

اشک امانم نمی دهد؛ نمی توانم ببینم.

پیش چشمم را پرده ای از اشک پوشیده است.

در برابرم، همه چیز در ابهامی از خون و خاکستر می لرزد، اما همچنان با انتظاری از عشق و شرم، خیره می نگرم؛

شبحی را در قلب این ابر و دود باز می یابم، طرح گنگ و نامشخص یک چهره خاموش، چهره پرومته، رب النوعی اساطیری که اکنون حقیقت یافته است.

هیجان و اشتیاق چشمانم را خشک میکند. غبار ابهام تیره ای که در موج اشک من می لرزد، کنارتر میرود . روشن تر می شود و خطوط چهره خواناتر.

هم اکنون سیمای خدایی او را خواهم دید؟

چقدر تحمل ناپذیز است دیدن این همه درد، این همه فاجعه، در یک سیما، سیمایی که تمامی رنج انسان را در سرگذشت زندگی مظلومش حکایت می کند. سیمایی که …

چه بگویم؟

مفتی اعظم اسلام او را به نام یک «خارجی عاصی بر دین الله و رافض سنت محمد» محکوم کرده و به مرگش فتوی داده است.

و شمشیرها از همه سو برکشیده، و تیرها از همه جا رها، و خیمه ها آتش زده و رجاله در اندیشه غارت، و کینه ها زبانه کشیده و دشمن همه جا در کمین، و دوست بازیچه دشمن و هوا تفتیده و غربت سنگین و دشمن شوره زاری بی حاصل و شن ها داغ و تشنگی جان گزا و دجله سیاه، هار و حمله ور و فرات سرخ، مرز کین و مرگ در اشغال «خصومت جاری» و …

در پیرامونش، جز اجساد گرمی که در خون خویش خفته اند، کسی از او دفاع نمی کند.

همچون تندیس غربت و تنهایی و رنج، از موج خون، در صحرا، قامت کشیده و همچنان، بر رهگذر تاریخ ایستاده است.

نه باز می گردد،

که : به کجا؟

نه پیش می رود،

که : چگونه؟

نه می جنگد،

که : با چه؟

نه سخن می گوید،

که : با که؟

و نه می نشیند، که :

هرگز !

ایستاده است و تمامی جهادش اینکه … نیفتد

همچون سندانی در زیر ضربه های دشمن و دوست، در زیر چکش تمامی خداوندان سه گانه زمین(خسرو و دهگان و موبد – زور و زر و تزویر – سیاست و اقتصاد و مذهب)، در طول تاریخ، از آدم تا … خودش!

به سیمای شگفتش دوباره چشم می دوزم، در نگاه این بنده خویش مینگرد، خاموش و آشنا؛ با نگاهی که جز غم نیست. همچنان ساکت میماند.

نمی توانم تحمل کنم؛سنگین است؛

تمامی «بودن»م را در خود می شکند و خرد می کند.

می گریزم.

اما می ترسم تنها بمانم، تنها با خودم، تحمل خویش نیز سخت شرم آور و شکنجه آمیز است.

به کوچه می گریزم، تا در سیاهی جمعیت گم شوم.

در هیاهوی شهر، صدای سرزنش خویش را نشنوم.

خلق بسیاری انبوه شده اند و شهر، آشفته و پرخروش می گرید، عربده ها و ضجه ها و عَلم و عَماری و «صلیب جریده» و تیغ و زنجیری که دیوانه وار بر سر و روی و پشت و پهلوی خود می زنند، و مردانی با رداهای بلند و……. د

عمامه پیغمبر بر سر و……. د

آه ! … باز همان چهره های تکراری تاریخ! غمگین و سیاه پوش، همه جا پیشاپیش خلایق!

تنها و آواره به هر سو می دوم، گوشه آستین این را می گیرم، دامن ردای او را می چسبم، می پرسم، با تمام نیاز می پرسم؛ غرقه در اشک و درد:

«این مرد کیست»؟

«دردش چیست»؟

این تنها وارث تاریخ انسان، وارث پرچم سرخ زمان، تنها چرا؟

چه کرده است؟

چه کشیده است؟

به من بگویید:

نامش چیست؟

هیچ کس پاسخم را نمی گوید!

پیش چشمم را پرده ای از اشک پوشیده است.

دکتر شریعتی