ما در پست های قبلی در مورد اولویت بندی نیازمندیها بر اساس ارزشی که برای مشتری ایجاد می کنند صحبت کردیم. ولی یکی از مشکلاتی که گاهی در بعضی از پروژه ها برای ما پیش می آید وجود ویژگیهای است که نیازی به بودن آنها نیست، یعنی برای کاربر نهایی فعلی ما وجود و یا عدم وجود آن مهم نیست.  ولی ما بر اساس ویژگیهای نرم افزارهای موجود بازار آن ویژگی را در لیست ویژگیهای نرم افزار خودمان قرار می دهیم بدون توجه به ارزشی که برای مشتری ایجاد می کند. یا شخص از تیم یا بیرون آن ویژگی را پیشنهاد می کند و دلایل شخص خود را برای وجود آن ارائه می دهد و ما بدون بررسی دیدگاه کاربر نهایی آن ویژگی را به لیست ویژگیهای نرم افزار اضافه می کنیم. دلایلی مانند دلایل بالا یا شبیه آنها باعث می شود که ویژگیهای بسیاری به نرم افزار اضافه شود که اصلا در دامنه و هدفی که از اول برای پروژه تعریف شده بود وجود نداشتند. اضافه کردن این ویژگیها اکثرا منجر به افزایش دامنه نرم افزار و این مورد خود منجر به افزایش هزینه و زمانی که ما برای پروژه تعیین کرده بودیم خواهد شد.

برای حل این مشکل شما چه راه حلی ارائه می دهید؟ یکی از راه حلهای بسیار خوب و ساده ای که برای حل این مشکل  وجود دارد استفاده از یک Not list است. یعنی در همان اول مشخص می کنیم که ما می خواهیم چیکارهای را در داخل این پروژه انجام بدهیم و به طور روشن نیز مشخص می کنیم که چه چیزهای را نمی خواهیم انجام بدهیم. برای انجام این کار می توانیم از جدول شبیه جدول زیر استفاده کنیم.

ما می توانیم با حضور تیم و مشتری جدول بالا را تکمیل کنیم و دقیقا مشخص کنیم که چه چیزهای را باید انجام بدهیم و چه چیزهای را نه. و البته در مورد ویژگیهای که درباره بودن و نبودن آنها تردید داریم و باید بر حسب عوامل متعدد درباره جایگاه اصلی آن در لیست تصمیم گیری کنیم  را در قسمت پایین لیست قرار می دهیم. به همین سادگی الان هر کدام از اعضای تیم با یک نگاه به لیست متوجه می شوند باید روی چه نکاتی تمرکز و برنامه ریزی کنند و نگران بعضی از ویژگیها که پیچیدگیهای جدید را به سیستم تحمل می کنند نباشند.