زمستان،
گفتم زمستان، زمستان یعنی برف، سرما، گونه های سرخ به رنگ آتش در کنار آتش، یک
اتاق گرم، آدم برفی، برف بازی و هزاران سطر دیگر می توان نوشت،  ولی نه دیگر زمستان برای من هیچ چیزی از  خود زمستان ندارد، نه سرما و نه برف و نه هزاران
چیز دیگر. زمستان برای من یک حادثه بود فقط یک حادثه ولی نه بهتر است بگویم یک
خاطره. خاطره یک دوست، خاطره یک دوست، نه او هرگز دوست من نبود، شاید من دوست او
بودم، نه من دوست او نبودم. هیچ نمی دانم چی بود، که بود و دلیل اینکه بود چه بود.
ولی بود همانگونه که من هستم، شما هستید، اما او برای من دیگر گونه بود متفاوت از
همه شماها. اما چگونه؟ سوال عجیبی است می دانی بود، دیگرکونه بود برای تو بود و لی
باز هیچ نمی دانی، آری من نمی دانم، من نمی دانم، شاید اگر می دانستم او هم مثل هر
کس دیگر بود، مثل هر کس دیگری.

برمی
گردم، سالها به عقب در یک روز زمستانی …

ماه
اسفند است، وسط ظهر یک روز زمستانی، نبردی میان سرمای کم جان آخر زمستان و خورسید کم
فروغ برپا است، غافل از آنم که شاید در این دقایق خود به نبردی  عظیم کشیده شوم،  از در وارد می شوم یک دوست را می بینم، یک دوست
قدیمی را. این یعنی اینکه تنها نیستی، همراه می شویم، می رویم، می رویم، پله ها،
پله ها را هم پایین می رویم، باز هم باید برویم و این یعنی آغاز حادثه،  فقط چند قدم دیگر و آنگاه است که می بینی، نه می
بینید چون اگر تنها خود می دیدم می توانست یک تصویر خیالی باشد یک سراب، یک رویا
یا هر چیز دیگری که می توان اسمش نهاد. دوستم نیز می بیند.یک لبخند، یک درخشش در
چشمانش، در چشمانی کسی که نمی دانی کیست، برای کیست، برای چیست؟ و آنگاه است که
نمی دانم هایت شروع می شود. برای ساعت ها، برای روزها، برای هفته ها، برای ماهها،
برای سالها و شاید هم برای ابد، برای تک تک لحظاتی که می خواستم بدانی ولی نمی
دانستم، برای تک و تک دفعاتی که چشمهایش درخشید و لبخند بر لبهایش نشست و لی باز
ندانستم،  ندانستم ….

آری،
من می دانم که نمی دانم، شاید زیباتر باشد که ندانم.

پس
بازمی گردم، می روم، قدم به قدم، پله ها، پله ها را هم پایین می روم، فقط چند قدم
دیگر، ولی دیگر کسی نیست، چرا کسی هست، کسی که نمی دانم کیست!